Een ondankbaar vak, grensrechter
Datum: 06-12-2012
Eén van onze bezoekers zond ons onderstaand artikel toe. Zij was hierdoor erg geraakt en wilde het graag delen.
Soms hebben ze er helemaal geen zin in, vlaggen. Maar omdat niemand echt wil, springen ze toch maar over het hekje om die vlag aan te pakken. Ze ritsen hun jack omhoog, geven hun mobieltje af aan een kennis en bemannen die smalle strook tussen hekwerk en zijlijn. Ze zijn met duizenden, iedere week weer. Anonieme mannen (meestal) die hun best doen het spel te volgen, terwijl ze tegelijkertijd niets willen missen van hun oogappel, die ergens op het veld zijn of haar kunsten vertoont. Als hun partij scoort, doen ze hun best niet te juichen.
Het is een ondankbaar vak, grensrechter. Want je kunt niet alles in de gaten houden. Je bent er niet voor opgeleid en de beloning bestaat doorgaans uit niet veel meer dan een lauwe hoofdknik van de scheidsrechter. Het moeilijkst zijn de momenten wanneer je aan een kant loopt te vlaggen van het publiek dat niet aan jouw kant staat. Het zijn de momenten waarbij je bij voorbaat ongelijk hebt. Uit is altijd in, buitenspel is altijd onterecht. Dat weet je als grensrechter, je accepteert het. Het gaat om de manier waarop het partijdige publiek haar gelijk meent te kunnen opeisen. Met respect een enkele keer, met humor soms, maar veel te vaak op niet mis te verstane wijze. Met krachttermen of scheldpartijen zelfs.
En soms, iedere keer is er één teveel – met geweld. Zoals afgelopen weekend. Een eenvoudige man, 41 jaar oud. Een voetbalvader die ’s ochtends opstond, zijn vrouw een kus gaf en met zoonlief naar de voetbalclub reed. Misschien wist hij vooraf niet eens dat hij zou vlaggen, die dag. Het zou de laatste keer worden dat hij langs de lijn draafde, in de kou en regen van zomaar een zondagmiddag. De laatste keer dat hij zijn zoon zag rennen, de laatste keer dat hij zag hoe groen het gras was.
Onze gedachten gaan uit naar Richard Nieuwenhuizen. Een man die symbool staat voor iedere vlaggende vader of doodgewone liefhebber langs de velden. Het zijn vrijwilligers, het zijn mensen. Daar heb je vanaf te blijven.
(Bron: Voetbalclubs in Hoorn hebben deze tekst op de websites staan)
